30 teams in 30 days: Minnesota Twins

De Minnesota Twins hadden in 2011 een seizoen dat ze graag snel zullen vergeten. Een jaar nadat ze 94 overwinningen hadden en voor de tweede keer op rij de AL Central titel pakten, wonnen de Twins slechts 63 wedstrijden en werden ze kansloos laatste in de divisie. Het was hun slechtste seizoen sinds 1999.

2011: Few highlights

Met zo weinig overwinningen kan het ook haast niet anders, maar de Twins waren vorig jaar op elk vlak matig tot slecht. Aan slag hadden de Twinkies weinig succes. Ze scoorden maar 619 runs, waarmee ze maar twee teams achter zich lieten. Hun on base en slugging percentage (.306 en .360) waren op één team na het slechtste en ze sloegen de minste home runs van alle teams in de American League. Grootste tegenvallers waren de M&M boys, Justin Morneau en Joe Mauer. Door blessures kwamen ze gezamenlijk tot maar iets meer dan 600 at bats. Morneau had vooral te kampen met een hersenschudding, die hem later in het seizoen ook weer parten speelde. Mauer was in het begin van het seizoen nog herstellende van zijn knie operatie en kon pas in juni zijn seizoensdebuut maken.

Ook met de starting pitching kende manager Ron Gardenhire de nodige problemen. Ze kwamen over het algemeen niet diep in de wedstrijden en kwamen daardoor maar als staff maar tot 961 innings. Tel daarbij slechts 80 quality starts en een collectief ERA van 4.64 bij op en het is duidelijk waarom de Twins zo weinig wonnen. Om het allemaal nog erger te maken deed de bullpen het nog minder. Met een ERA van 4.51 hadden zij het slechtste verdiende punten gemiddelde in de American League en gooide zij minder strike outs dan welke andere bullpen dan ook.

Toch had het hoogtepunt van de Twins in 2011 te maken met een pitching performance. Op 3 mei gooide Francisco Liriano de vijfde no-hitter in de geschiedenis van de Twins. Het was geen vlekkeloze no-no, want zes slagmensen kwamen op het honk met een vrije loop. Ander hoogtepunt was de 600e home run van Jim Thome.

2012: Not looking great

Er valt nogal wat vooruitgang te boeken in Minnesota na het dramatische seizoen van vorig jaar. Als General Manager is Terry Ryan is teruggekeerd, die de functie hiervoor van 1994 tot 2007 bekleedde. Ryan moet het in ieder geval doen zonder drie spelers die al jarenlang bij de Twins speelden. Closer Joe Nathan is vertrokken naar Texas, Jason Kubel gaat outfield spelen in Arizona en Michael Cuddyer gaat datzelfde doen in Colorado. Werk aan de winkel voor de Twins dus.

Als vervangers voor de twee vertrokken veldspelers werden Ryan Doumit en Josh Willingham gehaald. Willingham gaat, in tegenstelling tot wat je in de depth-chart ziet, linksveld spelen. Doumit zal vooral gaan DH’en maar kan ook als catcher, eerste honkman en rechtsvelder uit de voeten. In de bullpen wordt het Matt Capps die de rol van closer op zich neemt. Verder zien we een nieuwe man als korte stop. Japanner Nishioka viel zo verschrikkelijk tegen dat hij inmiddels al in Minor League camp zit en Jamey Carrol krijgt nu de kans om de fulltime shortstop te worden.

De Twins zullen het dit jaar wat beter gaan doen dan vorig jaar, al is het alleen maar doordat Morneau en Mauer relatief fit aan het seizoen beginnen. Buiten die twee, hebben de Twins echter amper slagkracht in huis. Willingham is wel een man man met power en ook Doumit kan de bal goed raken, maar voor de rest zijn het vooral contact hitters. De starting pitching is nog altijd shaky en de bullpen is er ook niet echt op vooruit gegaan. Zo slecht als vorig jaar zullen ze niet zijn, maar ik zie ze niet boven de vierde plaats uitkomen in de AL Central.

30 teams in 30 days: Detroit Tigers

2011 was een mooi jaar voor de Detroit Tigers. Ze werden uiteindelijk onbedreigd kampioen in de AL Central en versloegen de Yankees in de ALDS. De World Series liepen ze mis na een 4-2 nederlaag in de series tegen Texas. Desondanks was het een geslaagd seizoen in Motown met een record van 95-67.

2011: MVP, Cy Young & Batting Champ

De grootste teamprijs werd dus niet behaald, maar een aantal spelers pakten wel individuele awards. Flamethrower Justin Verlander zorgde voor een redelijk unieke prestatie door zowel de AL Cy Young als de AL MVP te pakken. Normaal gesproken gaat de MVP titel niet naar een pitcher, maar Verlander was dit jaar zo dominant dat de kiezers blijkbaar moeilijk om hem heen konden. Verlander ging 24-5 met een ERA van 2.40 en gooide 250 strike outs. Hij wist ook nog een een no-hitter te gooien tegen de Blue Jays.

In de bullpen hadden de Tigers ook een prijswinnaar. Closer Jose Valverde wist al zijn save opportunities te verzilveren en kreeg daarvoor de Delivery Man of the Year award voor zijn ‘perfect’ season. Met 49 saves was hij eveneens de league leader, voor John Axford en Craig Kimbrel.

Aan slag behoorde Detroit als team tot de besten van de league. Ze scoorden bijna 800 runs en hoorden in vrijwel alle offensieve categorieën bij de top van de American League. Uitblinker was zonder twijfel Miguel Cabrera. In Spring Training kwam hij nog in opspraak voor rijden onder invloed en werd er getwijfeld aan zijn mentaliteit. Tijdens het seizoen liet hij zien dat hij wel degelijk voor zijn sport kon leven, zo leken zijn prestaties althans aan te geven. Door een hot-streak in de laatste negen wedstrijden van het seizoen ging hij Michael Young en Adrian Gonzalez voorbij en pakte hij de batting title met een slaggemiddelde van .344. Daarbij sloeg hij ook nog eens 30 home runs en 105 punten binnen.

2012: Team to beat

De Tigers hadden een redelijk stil offseason totdat Victor Martinez in voorbereiding op het seizoen zijn voorste kruisbanden afscheurde. Door deze blessure zagen de Tigers een van hun belangrijkste slagmensen voor de rest van het seizoen wegvallen. Amper een week later tekende Prince Fielder een negenjarig megacontract ter waarde van $214 miljoen. Het is misschien een beetje een panic move van de Tigers, maar ze zijn met het toevoegen van Fielder wel gelijk dé favoriet voor de AL Central.

Zoals gezegd was het voor de rest een rustige winter in Detroit. Clubhopper Octavio Dotel komt de bullpen versterken en Gerald Laird is gekomen als backup catcher. Belangrijkste verschil in het veld is de switch die Cabrera noodgedwongen moet maken na de komst van Fielder. Cabrera, niet de meest atletische speler, verhuist weer terug naar het 3e honk. Dat de hot corner nog steeds hot is, bleek afgelopen week voor Miggy. Hij liep een breukje op in zijn oogkas, maar hoeft als het goed is geen competitie wedstrijden te missen. Brandon Inge is het grootste slachtoffer van de komst van Fielder, hij lijkt een basisplaats kwijt te zijn, nadat hij in 2011 ook een teleurstellend seizoen draaide. Door het verlies van Martinez gaan de Tigers spelen zonder vaste DH en krijgen ook Fielder, Cabrera en Delmon Young daar slagbeurten. Bekijk de volledige depth-chart van de Tigers hier.

De Tigers zijn zonder twijfel de grote favoriet in de AL Central. Het zou, met al het aanwezige talent, eigenlijk een schande zijn als ze de divisie niet winnen. Natuurlijk kunnen blessures nog spelbreker worden, maar zelfs dan horen ze nog tot de betere teams. Met Verlander en Fister hebben ze een sterke top van de rotatie en in de bullpen lopen ook een aantal goede pitchers rond. Aan slag zullen de Tigers ook weer gaan presteren, want naast Fielder en Cabrera hebben ze met Young, Boesch, Avila en Peralta nog een aantal aardige bats in de line-up.

30 teams in 30 days: Cleveland Indians

De Indians waren in het begin van het seizoen dé verrassing in de American League met 32 overwinningen aan het eind van mei. Daarna liep het, ondanks een aantal trades om het team te versterken, helaas mis. In de overgebleven vier maanden van het seizoen pakte de Tribe nog maar 48 keer de winst, waardoor ze uitkwamen op een record van 80-82.

2011: The walking wounded

Er had misschien wel meer ingezeten voor de Indians, maar blessures gooiden roet in het eten. Tot 22 keer toe moesten de Indians gebruik maken van de disabled list. In het totaal moesten spelers van de Indians 826 dagen missen door blessures. Onder andere het hele startende outfield (Brantley, Sizemore, Choo), de DH (Hafner) en twee van de starters (Carrasco en Tomlin) moesten grote delen van het seizoen missen.

Ondanks al die blessures kwamen de Indians terecht op de tweede plaats en dat was vooral te danken aan hun late inning heroics. 18 keer wist Cleveland in zijn laatste slagbeurt de winst binnen te slepen, waarvan 12 walk-off wins. Carlos Santana en Travis Hafner deden dat laatste op de mooist denkbare manier: met walk-off grand slams. Santana was sowieso een van de belangrijkste slagmensen bij de Indians, met 27 home runs. Andere offensieve uitblinker was Asdrubal Cabrera, die ook nog eens werd uitgeroepen tot All-Star. In de vier voorgaande jaren sloeg hij in het totaal 18 home runs, maar vond dit jaar zijn power stroke en kwam nu tot een totaal van 25. Ook in het veld liet hij van zich spreken.

In de loop van het seizoen ontpopte Justin Masterson zich tot ace van de pitching staff, die voor de rest niet erg bijzonder was. Hij pakte 12 wins en kwam tot een mooi ERA van 3.21. Rond de trade deadline hoopten de Indians nog een keer een gooi te kunnen doen naar een playoff plek door Ubaldo Jimenez aan te trekken. In Colorado was hij in 2009 en 2010 dominant, maar hij nam die vorm niet mee naar Progressive Field, waar hij tot een ERA van 5.10 kwam.

2012: Looking to contend

Het duurde niet lang, of een nieuwe blessure voor Grady Sizemore was weer een feit. Sizemore tekende van de winter een nieuw contract en de Indians hadden gehoopt dit seizoen wat langer van hem te kunnen genieten dan de afgelopen jaren. Een operatie aan zijn rug houdt hem in ieder geval tot begin juni aan de kant. Een andere tegenvaller voor de Indians was het bericht dat opening day starter van 2011, Fausto Carmona, was aangehouden voor identiteidsfraude. Carmona blijkt eigenlijk Roberto Hernandez te heten en niet 28 maar 31 jaar oud te zijn. De vraag is nog wanneer hij terug kan keren in Cleveland.

Er zijn nogal wat position battles aan de gang in het spring training camp van de Indians. Door de blessure van Sizemore is er een plekje vrijgekomen in het linksveld, waarvoor drie gegadigden zijn. Ook op het derde honk moeten de Indians een besluit nemen, gaan ze voor de sterk fieldende veteraan Hannahan of de talentvolle slagman Lonnie Chisenhall. Op het eerste honk zien we in ieder geval een nieuw gezicht in de persoon van Casey Kotchman. Hij moet de tegenvallende Matt LaPorta, overgekomen van de Brewers in de trade voor CC Sabathia, gaan vervangen.

De Indians hadden graag nog een krachtige slagman aan het team toegevoegd, maar dat is ze niet gelukt. Hierdoor komt er extra druk te liggen op de pitching staff en met name op Ubaldo Jimenez. Kan hij zijn vorm terugvinden, zou dat Cleveland een hoop schelen in de strijd om de bovenste plekken. Met een aantal jonge spelers als Kipnis, Santana en Chisenhall gaan de Indians als het goed is mooie jaren tegemoet, maar willen ze dit jaar meedoen om een plek in de playoffs zullen ze zo’n 10 wedstrijden meer moeten gaan winnen dan vorig jaar. Denk jij dat de Tribe in staat is dit te doen, laat het weten in de poll.

30 teams in 30 days: Chicago White Sox

De White Sox hadden voorafgaand aan het seizoen de hoop dat zij mee zouden kunnen doen om een plekje in de playoffs. Slugger Adam Dunn werd aangetrokken en de long-time Sox Konerko en Pierzynski werden geresigned. Contenders zijn ze nooit geworden, daarvoor waren de Tigers te sterk, maar de White Sox zelf vooral te zwak. Uiteindelijk kwamen ze, net als de vier andere teams in de AL Central, niet tot een winning record.

2011: Rough year

Onder leiding van manager Ozzie Guillen kwamen de South Siders uiteindelijk niet verder dan een record van 79-83. Terwijl de White Sox normaal gesproken bekend staan als een krachtige slagploeg, waren zij juist de hoofdschuldige voor het matige seizoen. Met name Adam Dunn, die juist was aangetrokken om de punten binnen te slaan, viel verschrikkelijk tegen. In zijn eerste wedstrijd sloeg hij nog wel een home run met 4 RBI, maar later diezelfde week lag hij met acute blindedarmontsteking in het ziekenhuis. Hij heeft zijn swing daarna niet meer terug gevonden en had met .159/.292/.277 misschien wel het slechtste seizoen ooit in de live ball era. Niet alleen Dunn viel vies tegen, ook Alex Rios en Gordon Beckham droegen bij aan de matige slagprestaties van de White Sox. Vanaf augustus kreeg outfielder Alejandro De Aza een kans om zich te bewijzen en greep deze met beide handen aan. Geholpen door een BABIP van .403 kwam hij in ruim 150 slagbeurten tot een slaggemiddelde van .329.

De pitching van Chicago was redelijk. Jake Peavy was vooral aan het herstellen van zijn blessure en kwam tot 19 starts. De rest van de staff deed het wel aardig, maar hun gecombineerde ERA van 4.19 was niet erg inspirerend. Ze bewezen zichzelf een goede dienst door het minst vaak vier wijd te gooien in de American League, maar daar stond weer tegenover dat ze bijna de meeste hits opgaven. In de bullpen was het closer Sergio Santos die het beste jaar had. In zijn eerste jaar als closer pakte hij 30 saves en leek daarmee ook voor het volgende jaar de closer rol te hebben bemachtigd.

2012: Rebuilding?

In het vorige offseason gaf GM Kenny Williams een franchise record $127 miljoen uit aan nieuwe spelers, om daarmee weer tot het grote succes van 2005 te komen. Nu duidelijk is dat die enorme som niet het gewenste resultaat heeft opgeleverd, lijkt Williams het even niet meer te weten. Grote man Mark Buehrle raakte hij kwijt aan de Miami Marlins, evenals manager Ozzie Guillen. Met het vertrek van die tweede zal hij een stuk minder moeite hebben, ze lagen nogal eens met elkaar in de clinch de afgelopen jaren.

Williams gaf in eerste instantie aan dat de White Sox gewoon weer willen meestrijden om de titel, waarna hij op zijn woorden terugkwam en door liet schemeren dat er aan een nieuw team gebouwd zou gaan worden. Closer Sergio Santos, die nog een aantal vast lag, werd plotseling weggetrade naar Toronto voor een pitching prospect. Daarna werd ook Carlos Quentin weggestuurd voor twee matige prospects uit het sterke farm system van San Diego. Dat Williams echt een beetje de kluts kwijt is bleek wel uit het feit dat hij pitcher John Danks, die in de belangstelling stond van meerdere teams, een vijfjarig contract gaf ter waarde van $65 miljoen.

Het is nu aan de nieuwe manager, Robin Ventura, om er wat van te maken in Chicago. Hij zal het grotendeels moeten doen met dezelfde spelers als vorig jaar, want de White Sox hielden zich verder erg koest op de free agent markt. Alejandro De Aza heeft een plekje afgedwongen in het outfield en hetzelfde geldt voor de Cubaan Dayan Viciedo. Voor de rest zien we overal dezelfde namen als vorig jaar in de depth chart van Chicago. In de pitching staff heeft Chris Sale het vrijgekomen plekje van Buehrle ingenomen en krijgt de jonge Addison Reed misschien de kans om vanaf het begin van het jaar te gaan closen.

Het was al met al dus een vreemd offseason voor de White Sox en ik heb mijn twijfels of ze het met dit team de Tigers lastig kunnen gaan maken. Dat Adam Dunn weer een beetje terugkomt kan haast niet anders en Gordon Beckham laat goede dingen zien in spring training, maar het team blijft met de nodige vraagtekens zitten. Kenny Williams zal voor zichzelf een duidelijk besluit moeten maken wat hij met zijn team aan wil, want van rebuilden is nog niet echt sprake en dat hij beschikt over het slechtste farm system van de MLB is ook niet erg hoopgevend voor de toekomst.

30 teams in 30 days: Texas Rangers

Het was een memorabel seizoen in Texas. De Rangers wonnen in het reguliere seizoen 96 wedstrijden, meer dan ooit tevoren. Met dat nieuwe record pakte ze voor de tweede keer op rij en voor de vijfde keer in de historie van de club de titel in de AL West. In de playoffs rekenden ze in vier wedstrijden af met de Rays en de Tigers moesten er in zes wedstrijden aan geloven. In de World Series moesten ze hun meerdere erkennen in de St. Louis Cardinals, ookal waren ze er wel héél erg dichtbij.

2011: One strike away, twice

Met een 3-2 voorsprong in de series speelden beide teams sloppy, meerdere makkelijke plays werden niet gemaakt en reliever Ogando bracht met een vrije loop met volle honken een tegenstander over de plaat. Mede door back-to-back home runs van Beltre en Cruz kwamen de Rangers weer op voorsprong en het was aan closer Neftali Feliz om de wedstrijd in het slot te gooien. Met twee man uit en twee man op de honken had Feliz nog maar één pitch nodig om de titel binnen te slepen, maar David Freese sloeg de bal, die op zich te vangen leek, over Nelson Cruz heen: tie ballgame. Lang bleef het niet gelijk, in de eerste helft van de 10e inning sloeg Josh Hamilton de bal de tuin uit voor twee punten. In de gelijkmakende slagbeurt waren de Cardinals gelijk weer dreigend en uiteindelijk zorgde een line drive van Lance Berkman met 2-2 count en 2 uit voor de gelijkmaker. Weer waren de Rangers dus één slagbal verwijderd van de WS titel. In de 11e inning scoorden de Rangers niet en was het Hometown Hero David Freese die de Cardinals met een walk-off home run naar de winst sloeg. Bekijk hier een samenvatting van een van de meest legendarische play off wedstrijden ooit. Game 7 was een stuk minder eventful, de Cardinals pakten de titel na een 6-2 overwinning.

Zoals gebruikelijk waren de Rangers aan slag ijzersterk, mede door het aantrekken van 3e honkman Adrian Beltre en catcher Mike Napoli. Gezamenlijk sloegen de twee aanwinsten 62 home runs en 180 RBI bij elkaar. Ook de sterren Kinsler, Hamilton en Cruz deden een aardige duit in het zakje. Met name Kinsler was sterk met een 30 home run-30 steal season.

De rotation van de Rangers eindigde het seizoen met een record van 74-40 en een ERA van 3.65, het laagste cijfer voor hun starters sinds 1983. Ze hadden vijf starters die ten minste 13 wedstrijden wonnen, iets wat sinds 1977 (Orioles) niet meer was voorgekomen. C.J. Wilson en Holland gingen voorop met beide 16 wins. Colby Lewis en Matt Harrison pakten er 14 en Alexi Ogando, die de switch maakte vanuit de bullpen, kwam tot 13 overwinningen.

2012: Driemaal is scheepsrecht
De Rangers zagen deze winter hun ace via free agency vertrekken naar de concurrerende Angels. Hij tekende een dik contract en liet een gat achter in de rotation van de Rangers. De Rangers besloten hun closer Neftali Feliz te laten verhuizen naar de rotation, waar hij oorspronkelijk ook voor bestempeld was. Als nieuwe closer werd free agent Joe Nathan aangetrokken. Alexi Ogando bewandelt overigens de omgekeerde weg en keert van de rotation terug in de bullpen. Dat betekende dat er weer een nieuwe starter bij moest komen. Dat bleek niet de minste te zijn. Yu Darvish werd vanuit Japan aangetrokken. Daarvoor werd er niet op de kleintjes gelet. Eerst moest er een winnend bod van ruim vijftig miljoen dollar geplaatst worden om vervolgens nog eens zestig miljoen dollar neer te moeten tellen voor een zesjarig contract.

Het is voor de Rangers dus te hopen dat Darvish in de buurt van zijn geweldige stats uit de J-League kan komen (in 2011 18-6 met een ERA van 1.44 en 276 strikeouts in 232 innings). Hij zal de rotation vormen met Derek Holland, die net zijn handtekening heeft gezet onder een nieuw vijfjarig contract, Colby Lewis, Neftali Feliz en Mat Harrison. Nathan is dus de nieuwe closer en hij krijgt hulp van relievers Mike Adams, Alexi Ogando, Koji Uehara, Scott Feldman en Mark Lowe. De laatste spot in de bullpen is nog ‘up for grabs’.

In de lineup verandert er weinig. Napoli, Cruz, Hamilton, Kinsler, Andrus, Young en Beltre blijven de grote namen. De enige position battle die er nog toe doet is die in het center field tussen Craig Gentry en de snelle Julio Borbon.

Als Darvish ‘as good as advertised’ is, zijn de Rangers erop vooruit gegaan en moeten zij de strijd met de versterkte Angels aan kunnen gaan. Kunnen zij voor de derde keer op rij de World Series halen en… kunnen ze die nu eindelijk eens winnen? Wat denk jij? Laat het ons weten via de poll!

ABC’s Book Corner: The Best Baseball Story Ever?

“Can you give me a quote, Joe?”, vraagt de journalist, pen in de hand, zijn notebook open. Joe dicteert: “White Sox, altijd lastig…mijn prestaties zijn minder belangrijk dan de winst… het team, daar gaat het om….bla,bla bla bla”.

Zo gingen de interviews met baseballspelers tot diep in de jaren zestig. Precies zoals Joe (of Mickey, of Roger, of welke ster dan ook) het wilde. Zo kwam het ook in de kranten, anders werd Joe boos. Dan praatte hij niet meer met de journalist en voor een beatreporter was dat heel erg. De sterren vertelden wat ze kwijt wilden, onaangename en pijnlijke zaken bleven “onder de pet.” De spelers waren onaantastbare helden, iedereen was gek op ze. Het liedje “Joe, Joe DiMaggio, we want you on our side” werd een tophit.

1966. Joe is vijftien jaar geleden gestopt met honkballen en de liefde van zijn leven, Marilyn Monroe, is bijna vier jaar dood. Hij woont met zijn zuster in het ouderlijke huis in San Francisco. Gay Talese is een jonge journalist en hij wil een stuk over DiMaggio schrijven. Joe zegt hem te willen ontvangen en Talese gaat naar San Francisco. Dan heeft de ster er opeens geen zin meer in. Telefoontjes en brieven worden niet beantwoord en als de journalist uiteindelijk naar Joe’s restaurant gaat, schreeuwt deze hem toe: “You are invading my rights. I did not ask you to come (…) Get your lawyer!”

Via een vriend van DiMaggio, de oud-speler Lefty O’Doul, slaagt Talese er uiteindelijk in om contact te leggen met Joe. Hij volgt hem een aantal dagen en publiceert zijn verhaal in het tijdschrift “Esquire”. Het is een sensatie.

Van de onaantastbare held is niets meer over. Talese schrijft over een eenzame man, die zijn dagen doorbrengt met golfen en het bezoeken van diners, waar hij zich laat fêteren. ’s Avonds laat hij zich naar een bar rijden, waar zijn “groupies” zich verzameld hebben: mannen, die hun status ontlenen aan het feit dat zij de grote DiMaggio kennen en die graag hun persoonlijkheid inleveren om alleen maar in zijn nabijheid te mogen zijn.

Joe blijkt in werkelijkheid een nare man te zijn, tegenwoordig zouden we zeggen megalomaan, honderd procent op zichzelf gericht. Maar ja, wees eerlijk, is dat niet een voorwaarde om de absolute top te bereiken? Leo Durocher schreef het al: “Nice guys finish last”, dat is echter weer een heel ander boek!

Het door Talese geschreven profiel “The Silent Season of a Hero” wordt beschouwd als een keerpunt. Prachtig geschreven, een heel mooi einde ook. Het begin van de moderne sportjournalistiek. In het jaar 2000 werd het door David Halberstam en Glenn Stout gekozen tot het allerbeste sportverhaal van de twintigste eeuw. (The Best of the Best!) Of dit terecht is? Oordeel zelf.. Het staat hier online.

Wil je meer weten over Joe DiMaggio, zoon van een Siciliaanse visser , houder van het record dat waarschijnlijk nooit meer verbroken wordt, de 56 Game Hitting Streak in 1941, de beroemdste Amerikaan in de jaren veertig, getrouwd met de beroemdste vrouw, Marilyn Monroe? Lees dan dit boek van Richard Ben Cramer:

Joe DiMaggio. The Hero’s Life.

Verkrijgbaar bij http://www.abc.nl

Kees Wijdekop

30 teams in 30 days: Seattle Mariners

2011 was een jaar van verandering bij de Mariners en dat veranderingen lang niet altijd vlekkeloos verlopen bleek al vrij snel. In het totaal speelde er dit jaar bij Seattle maar liefst 18 rookies mee in het team van de nieuwe manager Eric Wedge. De rookies deden het met wisselend succes, maar konden niet voorkomen dat de Mariners op de laatste plaats in de AL West eindigden, met een record van 67-95.

2011: Rookie call-ups & veteran underperformers

Het kan al die debutanten natuurlijk niet kwalijk worden genomen dat de Mariners zoveel wedstrijden verloren. Spelers als Milton Bradley, Chone Figgins en zelfs Ichiro Suzuki mogen zichzelf wel achter de oren krabben en zichzelf deels verantwoordelijk houden voor de slechte prestaties van het team. Seattle was dead-last in de hele MLB in de ‘triple slash line’ stats: average (.233), on base percentage (.292) en slugging (.348).

De meest opvallende underperformer was Ichiro. De Japanner wordt al een dagje ouder, maar in 2011 was hij absoluut niet zichzelf. Voor het eerst sinds zijn komst naar de Mariners wist hij geen .300 en meer dan 200 hits te slaan. Nu zijn dat natuurlijk ook wel hoge eisen, maar met .272 en 171 hits kwam Suzuki niet eens in de buurt van zijn normale stats. Een verklaring voor zijn terugval is vrij snel gevonden, zijn BABIP (batting average on balls in play) nam ruim 50 punten af ten opzichte van vorig jaar toen hij nog een slaggemiddelde van .315 had. Soms valt een lager BABIP te wijten aan pure pech, maar dat hij meer dan ooit de bal in de lucht sloeg en dat 14% van die hoge ballen in het infield bleven, is toch wel iets zorgelijker.

In juni werd top prospect Dustin Ackley opgeroepen en hij had gelijk impact. Met het arriveren van Ackley in Seattle hadden de fans van de M’s gelijk weer iets om naar uit te kijken als ze aan slag kwamen. Ondanks een dipje aan het eind van het seizoen kwam hij op een zeer respectabel slaggemiddelde van .273 in zijn rookie jaar. Hij werd daarmee gelijk de meest waardevolle position player van de Mariners en kreeg een aantal stemmen in de AL ROY verkiezing.

De starting pitching van de Mariners was redelijk solide met een collectief ERA van 3.90. Dit was vooral te danken aan ‘King’ Felix Hernandez en rookie Michael Pineda. In Doug Fister hadden ze een derde starter die het goed deed, maar die werd van de hand gedaan in een trade met de Tigers. Hernandez was niet zo dominant als de jaren daarvoor, maar maakte desondanks een goed jaar door. Met 173 strike outs in 171 innings was Michael Pineda buitengewoon indrukwekkend. De bullpen van de Mariners deed het nog beter. Vooral closer Brandon League liet zich van zijn beste kant zien met 37 saves en hele goede controle.

2012: Improved hitting

Tijdens het offseason kregen de Mariners te maken met het trieste overlijden van Greg Halman. Voorafgaand aan de Spring Training wedstrijd tegen de A’s werd er stilgestaan bij zijn dood met een indrukwekkende tribute video voor hem en de eveneens overleden scout Frank Mattox. Teamgenoot en goede vriend Mike Carp had eerder al voor een mooi eerbetoon gezorgd door in de locker van elke speler een shirt hangen om Halman te herdenken.

De Mariners moesten verder en begin januari maakte GM Jack Zduriencik een deal met de Yankees om de slagploeg te versterken. De Yankees zagen in Jesus Montero, hun grootste aanvallende talent, geen toekomstige catcher en voor de DH positie hebben ze de komende jaren de nodige veteranen die daar hun at-bats zullen pakken. Pitcher Hector Noesi kwam eveneens over. Michael Pineda bewandelde de andere weg en daarmee hebben de Mariners dus één van hun beste pitchers opgegeven.

Om de pitching staff verder aan te vullen kwamen de Japanse starter Hisashi Iwakuma, ervaren rot Kevin Millwood (minor league deal) en relievers Shawn Camp en George Sherril. Iwakuma heeft het voorlopig moeilijk in Spring Training, maar lijkt nog wel een plekje in de rotatie te hebben. Ook Noesi lijkt de kans te gaan krijgen, maar er zijn nog meerdere gegegadigden voor de laatste twee spots. De depth chart staat verder redelijk vast, al lijkt midvelder Franklin Guttierez de start van het seizoen te moeten missen. Montero gaat voornamelijk DH’en en af en toe catchen, maar die taak zal vooral worden ingevuld door Miguel Olivo.

Door het toevoegen van Montero, het feit dat Ackley er nu vanaf het begin bij is en Ichiro (die niet meer als lead-off gebruikt zal worden) als het goed is weer wat opkrabbelt, is de offense er redelijk op vooruit gegaan. Het is nu vooral hopen dat Justin Smoak zijn belofte waarmaakt en Chone Figgins weer uit zijn diepe dal komt nu hij als eerste slagman mag gaan aantreden. Qua pitching zijn de Mariners er flink op achteruit gegaan met het verlies van Pineda en eerder Fister, dus het is afwachten hoe de rotatie uit gaat pakken. Zoals ik gisteren al schreef gaan de Mariners met de A’s om de derde plek, meer zit er nog niet in.

30 teams in 30 days: Oakland Athletics

De Oakland Athletics kregen afgelopen jaar een stuk meer aandacht dan normaal en dat had natuurlijk alles te maken met de film Moneyball. In tegenstelling tot de film, konden de A’s zelf niet meedoen om de prijzen. Het team van GM Billy Beane kwam niet verder dan een record van 74-88, waardoor ze alleen de laagvliegers uit Seattle achter zich konden houden.

2011: Tale of two halves

Het seizoen van de A’s kan makkelijk worden samengevat. Als de pitching goed was, werd er niet geslagen en waren de slagmensen in vorm, dan liet de pitching het lopen. Voor de All-Star break was het de pitching staff die uitblonk. Ze waren niet zo sterk als de staff uit het Moneyball jaar (Tim Hudson, Barry Zito en Mark Mulder – die in de film overigens maar weinig credits krijgen voor de prestaties van de A’s), maar deden het toch erg goed. Ondanks de snelle blessures voor Dallas Braden en Brett Anderson hadden ze een AL-leading ERA van 3.13. Vooral Trevor Cahill was indrukwekkend en hij wist zijn eerste zes decisions van het jaar te winnen. Aan slag ging het dus een stuk minder. Er werden gemiddeld maar 3.5 punten gescoord per wedstrijd met een slaggemiddelde van .235. In de winter werden Hideki Matsui en Josh Willingham aangetrokken om voor wat slagkracht te zorgen, maar met een team totaal van 43 home runs voor de break liep dat niet helemaal volgens planning.

In de tussentijd vond er ook een managerswissel plaats, waarbij Bob Geren werd vervangen door Bob Melvin. Melvin, afkomstig uit de Bay Area, deed al gauw veelvuldig een beroep op rookie tweede honkman Jemile Weeks. Weeks, het jongere broertje van Brewer Rickie Weeks, was een goed voorbeeld van de verbeterde offense na de All-Star Game. In ruim 400 slagbeurten sloeg hij .303 en stal hij 22 honken. Belangrijker nog voor de opleving van de offense waren de hot streaks van Matsui en Willingham. Matsui viel aan het eind van het seizoen toch nog wat tegen, maar Willingham kwam tot career highs met 29 home runs en 96 RBI. Illustratief voor de verbeterde offensieve prestaties: in 22 wedstrijden minder, scoorden de A’s meer punten dan voor de break. Jammergenoeg koelde de pitching af terwijl de knuppels eindelijk heet werden bij Oakland. De ijzersterke pitching van de eerste maanden van het seizoen kreeg dus geen gevolg met een ERA van 4.55.

2012: Beane turning heads

Billy Beane is een nieuwe weg ingeslagen met de A’s en lijkt weer te gaan rebuilden. Liefst zes van de elf pitchers met de meeste gegooide innings zijn in trades vertrokken. Starters Trevor Cahill (Arizona), Gio Gonzalez (Washington) en closer Andrew Bailey (Boston) zijn de belangrijkste spelers die Oakland is kwijtgeraakt. Daar kregen ze natuurlijk wel de nodige spelers voor terug, waaronder de talentvolle pitchers Jarrod Parker, Brad Peacock en A.J. Cole. Verder leek Beane zich vooral blind te staren op outfielders, terwijl het binnenveld ook wel wat versterking kan gebruiken. Ryan Sweeney en Josh Willingham zijn dan wel vertrokken, maar daarvoor kwamen er zeven outfielders terug. Grootste naam was daarin natuurlijk de Cubaan Yoenis Cespedes, maar ook Josh Reddick, Seth Smith en Jonny Gomes willen een plaatsje bemachtigen in het verreveld in The Colliseum. Dat zal nog knap lastig worden voor die laatste twee, want Beane bleek ook ‘cuckoo for Coco’ en gaf Crisp een nieuw contract. In de depth chart kan je het overvolle outfield mooi bekijken. Manny Ramirez maakt daar nog geen onderdeel van uit. Ramirez is sowieso de eerste 50 wedstrijden van het seizoen geschorst en dat maakt de deal voor de A’s een nog grotere headscratcher.

Oakland moet het dit jaar doen zonder twee van hun sterkste starters en ook Moscoso, die door blessures van anderen de nodige starts maakte, is uit de rotatie verdwenen. Oakland hoopt dat de twee grote blessuregevallen van vorig jaar, Braden en Anderson, weer fit zijn, en staan als starters no. 2 en 3 ingevuld in de rotatie. Brandon McCarthy moet de ace van de staff worden, terwijl de rest van de starts gemaakt zullen gaan worden door de veteraan Colon of de jonkies Peacock, Parker of Milone.

Hoewel het nog niet eens helemaal zeker is of hij wel gelijk in de Majors gaat starten, is Cespedes zonder twijfel de meest interessante speler om dit jaar in de gaten te houden in Oakland. De grote vraag is of de man van de indrukwekkende work-out videos het niveau van de MLB pitchers aan kan. In Spring Training sloeg hij tot nu toe één home run en kwam hij in zijn overige zestien slagbeurten pas tot twee hits. Laten we hopen voor fans van de A’s, die het de laatste jaren toch al niet makkelijk hebben, dat hij zich snel kan aanpassen. Zo niet, dan kan het wel eens een erg lang seizoen gaan worden voor Oakland. Over iets meer dan een week zullen ze in Tokyo in de Mariners hun grootste concurrent voor het seizoen tegenkomen, want een hogere eindpositie dan de derde plaats in de AL West mogen we eigenlijk niet verwachten.